دلتنگ پیراهنی هستم که هیچوقت برایم نخریده ای.
قاتلی در ذهنم، برای برگشتنت چاقو تیز میکند و من....
و من برایت در فنجانی لب پَر شده، که انتظار دست هایت را می کشد؛ چای میریزم...
"پرنیان بابایی"
(۱۷ سالگی)
در تاریکی ذهنم،
پیانویی آتش می‌گیرد؛
نت‌های سوخته جیغ می کشند
و خاکستر هایش آواز میخوانند.
من، فریاد رها شده‌ای
از بلندای یک صخره‌ام!
"پرنیان بابایی"
( ۱۷ سالگی)
